Back in my hometown

Zoals de meeste van jullie weten ben ik sinds 5 November 2015 in Nederland. In Oktober kreeg ik een telefoontje van mijn moeder waarvan ik gehoopt had nooit te hoeven krijgen. 'Papa is ziek' vertelde ze me. Op dat moment besef je pas echt hoe ver je van iedereen vandaan bent. Ze vertelde me dat mijn vader scans had gehad en dat die er niet goed uitzagen. Echt concreet was het nog niet, de uitslagen zouden de week erop komen. Ik weet nog heel goed hoe vreselijk verdrietig ik me voelde en gelukkig heeft Darren mij een klein beetje kunnen troosten. Een paar weken later zat ik al in het vliegtuig onderweg naar Nederland, en nu ga ik over een maandje alweer terug naar Australië. Mijn vader maar ook het hele gezin zat in een rollercoaster. Dag in dag uit naar het ziekenhuis voor bestralingen, en dat 6 weken lang. Mijn vader had een aantal vervelende bijwerkingen gekregen maar na de behandelingen van bestraling en chemo tabletten is hij weer aardig opgeknapt. Nu wordt hij dinsdag 12 januari opgenomen in het VU waar hij geopereerd zal worden aan zijn lever. Ook krijgt hij in februari een operatie aan zijn darmen waarna hij vervolgens weer zal gaan aansterken en hopelijk weer helemaal de oude wordt! Ik ben ontzettend trots op mijn vader. Ik heb zelfden zo'n positief mens gezien. Dit maakt hem alleen maar heel erg sterk en ik ben er daarom van overtuigd dat hij helemaal beter zal gaan worden. Wat ik toch maar niet begrijp is dat deze 'rotziekte' je in eerste instantie niet ziek maakt. Het zijn de medicijnen en behandelingen die de mensen zo verschrikkelijk beroerd laten voelen.... Vreselijk!Na een paar maanden mijn moeder geholpen te hebben in het huishouden, kerst en oud en nieuw te mogen vieren in Nederland en mijn familie en vrienden weer gezien te hebben zal ik 8 februari helaas weer afscheid moeten nemen van iedereen omdat mijn vliegtuig om half 11 vertrekt richting Down Under. Natuurlijk is dit moeilijk, zeker omdat mijn vader nog niet klaar is met zijn behandelingen en ik er graag voor hem en mijn moeder wil zijn. Maar gelukkig heb ik drie lieve broers die er wel zijn.

Ik heb zo'n fijne vlucht geboekt met Singapore Airlines. Ik hoef namelijk maar 55 minuten te wachten op Singapore, waarna ik vervolgens naar Brisbane vlieg waar ik een stop over heb van 3,5 uur. In totaal zal ik ongeveer 30 uur onderweg zijn. Alsnog een hele lange vlucht maar zolang ik niet veel turbulentie heb vermaak ik mezelf wel. Wat wel een dingetje is, is dat ik nooit zo best slaap tijdens de reis. Maar ach... samen met de jetlag die ik ga hebben heb ik een heel goed excuus om even een weekje rustig aan te doen. Ondanks dat ik niet van afscheid nemen houd kijk ik er enorm naar uit om mijn vriend weer te zien. We hebben elkaar als ik terug kom 4 maanden niet gezien. Het is nu al de tweede keer dat we zo'n lange tijd zonder elkaar zijn, wel een goede test kan ik je zeggen. Nou... nu weten we nog meer dan 100% zeker dat we samen een mooi leven tegemoet willen gaan. Darren en ik hebben een paar maandjes in Mackay gewoond maar gaan als ik aankom weer terug verhuizen naar Cairns. Darren en ik zijn echt verliefd op dit tropische plaatsje. Hier hebben we elkaar overigens ook ontmoet. We zullen weer een leuke trip gaan maken van Mackay naar Cairns, en Darren had het idee om onderweg te gaan kamperen op plaatsen waar we het mooi vinden. Zo kunnen we mooi zijn verjaardag en kerst even inhalen. Vandaag heb ik een Ipad air gekocht als verjaardags cadeau, dus daar zal hij wel erg blij mee zijn! En ik zelf eigenlijk ook wel stiekum...Ik ben mega veel muziek aan het downloaden voor de reis terug naar Cairns. Heerlijk vind ik dat! Op het moment draai ik het nummer Snow van The red Hot Chilli Peppers en Forbidden voices van Martin garrix helemaal plat. Dit nummer luisterden Darren ik altijd als we gingen kamperen.... Ik waan mijzelf alweer helemaal in het 'bloedhete' Cairns.

Ik laat snel weer wat voor me horen, en tnx voor het lezen van mijn blog!

Ik hoop dat je een leuke week hebt!

Xo Marit